- Κοίτα την όμως! Κοίτα φόρεμα!
- Ε, μα μανούλα μου, ξέρει να ντύνεται η γυναίκα!
- Σε πληροφορώ ότι το ίδιο ακριβώς το έχω ράψει κι εγώ, αλλά σε τσαγαλί.
- Σε τσαγαλί;
- Ναι!
- Με την διαφορά ότι της Καμίλα θα της το έχει ράψει κανένας Gucci και όχι η Κόυλα από την Άνω Βερβερένη.
- Γιατί; Ξέρεις ότι η Κούλα ράβει και σε άλλες περιοχές;
- Πώς; Στην Κάτω Βερβερένη φαντάζομαι.
- Πάντως έχει σπάσει πολύ.
- Η Κούλα;
- Η Καμίλα, καλέ.
- Τους δικούς σου πλισέδες τους έχει δει;
- Ναι, αλλά εγώ δεν είμαι πριγκίπισσα.
- Και η Καμίλα δεν είναι πριγκίπισσα. Δούκισσα είναι.
- Ε, και πάλι σπασμένη είναι!
- Γιατί, μωρή; Η πιέτα πάει με το αξίωμα;
- Ε, πώς; Όσο να πεις… Άσε που είναι και ανήθικη.
- Το έχει βεβαιώσει και ο Άνθιμος Θεσσαλονίκης;
- Εγώ παιδί μου σ’το βεβαιώνω. Δεν τα είχε τόσα χρόνια με τον Κάρολο ενώ αυτός ήταν παντρεμένος με την Νταϊάνα;
- Κι εσύ τα είχες με τον Φώτη τον μανάβη, μέχρι που σας έπιασε η γυναίκα του καβάλα και σου άνοιξε το κεφάλι σαν καρπούζι.
- Εμένα όμως ήταν ένα πάθος δυνατό. Με βερβέριζε! Κάθε φορά που αγόραζα φασολάκια από τον Φώτη έτρεμα πατόκορφα.
- Και η Καμίλα το ίδιο θα πάθαινε.
- Τι; Αγόραζε φασολάκια από τον Κάρολο κι έτρεμε πατόκορφα;
- Δηλαδή, συγγνώμη. Τα φασολάκια κάνουν την διαφορά;
- Και το ότι είναι κοτζάμ βαρόνη!
- Δούκισσα είναι.
- Συν το ότι ο Φώτης ήταν άντρακλας και όχι μισοριξιά σαν τον Κάρολο!
- Ή σαν τον δικό σου άντρα, τον Ευθύμη, που αν είχε πάρει πρέφα τα κερατοφασολάκια που έτρωγε θα είχε γίνει θερμοσίφωνο από την πίεση.
- Τώρα, με μένα είσαι ή με την Καμίλα; Για να ξέρω!
- Με σένα, αν και θα προτιμούσα να είμαι με την Καμίλα και να πίνουμε καφεδάκι.
- Σιγά την κόμισσα.
- Δούκισσα είναι μωρή!
- Λύσσαξες! Δικό σου είναι ο τίτλος και κάνεις έτσι;
- Όχι! Αλλά μου αρέσει να σε βλέπω να βερβερίζεις όπως τότε με τον Φώτη.
